به نام خدا
یک شعر
زِ نُو افتو کَشه سر ایبینم تیک زردس تیان کُه اِلِ تا کُنه هِی جار بَردِس
دُهُون دارا نیا یَک تیاسُون ایولاهن در هُونن اِلِن تا گُلا ایخون دراهِن
علف داده پَلاسِن به دست نَرم بادا کُنِن شونه ایچینن که سَوز و نرم بادا
اَ مِن کُه وید به گو شم صدای گرم کوگون بیارن دی خروسا ایخون آوون سُرو خون
لچک دنیا چه آوید پَ الماساس کی برد گمونم باز افتو حق آستارن خورد
لچک ناره به سر دی کُنه مینای آوی ولی وقتی ایبو سُر ایگو مینا که خو نی
بیارین سیم دواره لچک الماس ستاره بلین مهنه به مینجاس که وید شو دواره
ترجمه
از نو آفتاب سر میزند پیشانیه زردش را می بینم چشمهایش را کوه باز میکن وسنگ هایش را صدا میزند
دهان درختان(از فرط خمیازه) بسته نمی شود چشمهایشان را می مالند در خانه را باز میکنند گلها میخواهند بیرون بیایند
علف موهایش را به دست نرم باد داده است شانه میکند ومیچیند که سبز ونرم باشد
از داخل کوه به گوشم رسید صدای گرم کبک ها بیدارند دیگر خروسها ومیخواهند آواز بخوانند
لچک دنیا را چه شد پس الماس هایش را چه کسی برد به گمانم بازهم آفتاب حق ستارگان(الماس های لچک شب) را خورد
لچک دیگر به سر ندارد ومینای آبی(آسمان نیل گون) به سر میکند ولی وقتی(این مینا) سرخ میشود(هنگام غروب) می گوید که این مینا خوب نیست
بیارین برای من دوباره لچکی که المس هایش ستاره باشد ماه را در میان آن بگذترید که دوباره شب آمده است
(هالوزال)
