به نام خدا

سالها قبل.....

نظامی کله پوستی لنگا ملاری

مو گودم که جنگ مکن وا بختیاری.........

وحالا.........

                                    هیچ......هیچ......چیزی وجود ندارد

گذشت زمانی که بختیاری ها هم سری بین سر ها داشتند وحرفشان خریدار داشت

گذشت روزگاری که بختیاری ها تهران را فتح می کردند

گذشت...............

حالا در چهار محال و بختیاری بچه ها در 35- درجه به مدرسه می روند وخون دلشان آب زاینده رود می شود وهمان بچه ها آب خوردن ندارند و اصفهان نمی گذارد که آب بخورند

حالا بیش از 20 دانش آموز معصوم در یک کلاس گُر میگیرند و به آتش فقر می سوزند

حالا معلوم نیست  فایده ی سدهای کارون برای جیب کیست

حالا............

و ما ساکت......و جدا ازهم

به کجا میرویم

 به نام خدا

             یک شعر

زِ نُو افتو کَشه سر ایبینم تیک زردس       تیان کُه اِلِ تا کُنه هِی جار بَردِس

دُهُون دارا نیا یَک تیاسُون ایولاهن            در هُونن اِلِن تا گُلا ایخون دراهِن

علف داده پَلاسِن به دست نَرم بادا           کُنِن شونه ایچینن که سَوز و نرم بادا

اَ مِن کُه وید به گو شم صدای گرم کوگون       بیارن دی خروسا ایخون آوون سُرو خون

لچک دنیا چه آوید پَ  الماساس کی برد       گمونم باز افتو حق آستارن خورد

لچک ناره به سر دی کُنه مینای آوی        ولی وقتی ایبو سُر ایگو مینا که خو نی

بیارین سیم دواره لچک الماس ستاره       بلین مهنه به مینجاس که وید شو دواره 

  ترجمه

از نو آفتاب سر میزند پیشانیه زردش را می بینم    چشمهایش را کوه باز میکن وسنگ هایش را صدا میزند

 دهان درختان(از فرط خمیازه) بسته نمی شود چشمهایشان را می مالند        در خانه را باز میکنند گلها میخواهند بیرون بیایند

علف موهایش را به دست نرم باد داده است              شانه میکند ومیچیند که سبز ونرم باشد

از داخل کوه به گوشم رسید صدای گرم کبک ها                بیدارند دیگر خروسها ومیخواهند آواز بخوانند

لچک دنیا را چه شد پس الماس هایش را چه کسی برد                 به گمانم بازهم آفتاب حق ستارگان(الماس های لچک شب) را خورد

لچک دیگر به سر ندارد ومینای آبی(آسمان نیل گون) به سر میکند           ولی وقتی(این مینا) سرخ میشود(هنگام غروب) می گوید که این مینا خوب نیست

بیارین برای من دوباره لچکی که المس هایش ستاره باشد            ماه را در میان آن بگذترید که دوباره شب آمده است

                                                                         (هالوزال)          

        به نا م خداوند جان آفرین

افق شعر و ادبیات بختیاری

اگر هم اکنون صحبت از شعر بختیاری شود همگان یادشان به یک سری دو بیتی ها ی زیبا ودوست داشتنی می افتد که بسیار گیرا  جذاب پر از احساس ساده  و روان هستند

این دوبیتی ها دیریست که جزئی از زندگی بختیاری ها شده اند وبخیاری ها با آن انس گرفته اند  این اشعار در عروسی ها  و دومه لالی  ها و عزاداری ها  وگوگریو ها  و آواز ها و....شر کت فعال دارند وعرصه را بر سایر قالب های شعری تنگ کرده اند.

سایر قالب های شعری  به انزوا رفته اند  و فقط  گاه گاهی غزل هایی  یا  مثنوی هایی سروده می شوند مثل آثار بهمن علاالدین یا  داراب افسر ولی  بازهم در اذهان بختیاری ها  شعر هما ن دوبیتی است!!!!

ولی این دوبیتی ها  اگر چه زبانی  گویا  برای  بیان زندگی و آرمان های بختیاری هاست ولی اشکالاتی را هم به وجود آورده است

از جمله این که زبان شعر دقیقا همان  زبان  گفتا ر است وامروزه به شدت در شعر بختیاری نیاز به ایجاد  سبک مجزای ادبی  احساس می شود  که بتواند  ارائه  دهنده ی  آثار  فاخر  وارزشمندی  باشد

انشاءالله در مطلب بعد شعری که سعی کرده ام بر مبنای مطالب فوق بسرایم را قرار خواهم داد

به نام خدا

غرور صفتی مذموم وزشت که سبب رنجش دیگران وکسالت حال خود فرد میشود!!!

ولی همین غرور هم همیشه بد نیست چه بسیار زمان هایی که انسان باید مغرور باشد وباید و  باید آنچه دارد را بگوید!!

بختیاری ها از پس دوران های کهن به حال رسیده اند وحالا عده ای می خواهند به آنها ثابت کنند که چیزی نبوده ونیستند پس در آینده هم چیزی نخواهند بود!!!

ولی تا کرگل ودرگل بختیاری هستند این چنین نخواهد شد

در این جا به*** گویش بختیاری***تاریخ بختیاری***آداب ورسوم بختیاری*** بزرگان بختیاری***موسیقی بختیاری***وآخرین اسطوره ی اییل***مسعود بختیاری*** می پردازیم  و داشته های خود را به رخ کسانی می کشیم که طاقت این شکوه را ندارند

البته سعی خواهد شد از تعصب های بی جا پر هیز شود تا نوشته ها بیشتر به حقیقت نزدیک با شند تا به خیال وافسانه پس منتظر گفتن خوبی ها باشید همراه با نقد کاستی ها

 نوا بنشینی مو که ایویریستم ......................حالاکه مو وتو چی خین یکیم